PAZ.
É
repugnante, sumamente repugnante, cando un ve as bágoas ó outro
lado da pantalla da televisión e non sente nada; probablemente
ninguén sinta nada. Só un baleiro, un espazo insalvable, un
galimatías de sons, de recordos… de nada. Un quero pero non podo
instálase, esténdese polo noso peito, roza cada terminación
nerviosa sumíndoa no máis completo silencio. E é aí, cando un non
sente, non escoita, non pensa. E é aí cando un só se guía polos
ideais, polo que cre xusto, neste gran xogo de xadrez, no que, aínda
que non o saibamos, non somos máis ca peóns. Un non comprende o que
fan, declaran a guerra contra os seus irmáns, contra todos aqueles
que nos queren, que algunha vez loitaron para protexernos deste
mutismo, pero que acabaron por perder a batalla, aínda que non a
guerra.
Pode
que esteas a pensar que isto non ten sentido, que ti non fixeches
nada para merecer esta dose de verdade, que nunca empuñaches unha
arma contra ninguén, que só viviches tal e coma o fixeron os
demais, e que ti, por descontado, non es o malo da historia. Pero
queiras ou non, es responsable, ti e todos os demais que aínda non
tirastes as armas, que aínda utilizades a vosa voz, as vosas mans, o
voso corazón, para danar. A todos aqueles que clamades por un mundo
xusto, pacífico, de sorrisos enormes (deses que ensinan os dentes),
e no que un non tema darlle a man ó seu compañeiro por medo ó que
os demais poidamos pensar. A todos vós, dígovos que así, non
esperedes a paz, se sodes vós os primeiros que non a dades.
Ana
Manso Fernández, 3º ESO C.
No hay comentarios:
Publicar un comentario