viernes, 30 de enero de 2015

TEXTO ANA, TEXTO DA PAZ

PAZ.

É repugnante, sumamente repugnante, cando un ve as bágoas ó outro lado da pantalla da televisión e non sente nada; probablemente ninguén sinta nada. Só un baleiro, un espazo insalvable, un galimatías de sons, de recordos… de nada. Un quero pero non podo instálase, esténdese polo noso peito, roza cada terminación nerviosa sumíndoa no máis completo silencio. E é aí, cando un non sente, non escoita, non pensa. E é aí cando un só se guía polos ideais, polo que cre xusto, neste gran xogo de xadrez, no que, aínda que non o saibamos, non somos máis ca peóns. Un non comprende o que fan, declaran a guerra contra os seus irmáns, contra todos aqueles que nos queren, que algunha vez loitaron para protexernos deste mutismo, pero que acabaron por perder a batalla, aínda que non a guerra.

Pode que esteas a pensar que isto non ten sentido, que ti non fixeches nada para merecer esta dose de verdade, que nunca empuñaches unha arma contra ninguén, que só viviches tal e coma o fixeron os demais, e que ti, por descontado, non es o malo da historia. Pero queiras ou non, es responsable, ti e todos os demais que aínda non tirastes as armas, que aínda utilizades a vosa voz, as vosas mans, o voso corazón, para danar. A todos aqueles que clamades por un mundo xusto, pacífico, de sorrisos enormes (deses que ensinan os dentes), e no que un non tema darlle a man ó seu compañeiro por medo ó que os demais poidamos pensar. A todos vós, dígovos que así, non esperedes a paz, se sodes vós os primeiros que non a dades.







Ana Manso Fernández, 3º ESO C. 

lunes, 26 de enero de 2015

POESÍA CRISTINA SALGADO

As palabras son boas, pero non son
o mellor.
O mellor non se revela con palabras.
Palabras que dis, que berras.
E que te afogan.
Mellor silencios.
Silencios máis reveladores que poemas.
Aloumiños que recollen bágoas.
Auga que ruxe na túa alma.
Vento que oulea.
Ás de plumas negras pintadas
de cores.
Tinta correndo en vea.
Poque as palabras non din nada.
Mellor ver palabras que crelas.
Memorias.
Teas de paixón.



O NOSO KUMBARIKIRA

Xa está rematado o vídeo do noso Kumbarikira. Dámoslles as grazas a Isabel e Javier polo traballo e interese que puxeron.